امید جاودانه

تاب محصول تجربه‏‌های بشری و خلاقیت ‏های ذهنی و آموخته ‏های دراز مدت انسان است. سهم کتاب در انتقال دانش ‏ها، گاهی به مراتب بیشتر و فراتر از دیگر ابزار آموزشی است. پدید آوردن آثار علمی‌و فرهنگ مکتوب از توصیه ‏های مهم اولیای دین است و با کمک به گسترش دانش، به عنوان یک میراث فرهنگی برای نسل‏‌های آینده، ماندگار می‏ شود. وقتی کتاب، حاصل اندیشه ‏ها و تجربه‏‌های اهل اندیشه و معرفت باشد، کتابخانه نیز کانون همایش صاحبنظران‏ وموزه پرطراوت و شاداب دانشمندان و صاحبان معارف خواهد بود. یکی از مشکلات و کاستی ‏های جامعه ما، گریز از کتاب و پایین بودن سطح فرهنگ مطالعه است. از آن سو، دامنه علوم و موضوعات و کتاب ‏ها گسترش یافته است و باید فرصت و نیروی کتاب خوانان، به خواندن بهترین‏‌ها و لازم‏ ترین ‏ها اختصاص دهند. از این رو، با نام‏گذاری امروز به نام روز کتاب، کتابخوانی و کتابدار اهمیت این موضوع بیشتر از قبل مطرح می‏ گردد تا به عنوان یک فرهنگ در جامعه نهادینه شود.

۲۴ آبان در سال ۱۳۷۲ به عنوان روز کتاب، کتابخوانی و کتابدار تعیین شد. این روز، یکی از روزهای هفته کتاب نیز می‌باشد.

بوی عطریاس داردجمعه‌ها
وعده دیداردارد جمعه‌ها
جمعه‌هادل یاد دلبرمی‌کند
نغمه یاابن الحسن سرمی‌کند
ظهور آقاصاحب الزمان(عج)صلوات.التماس دعا

گر چه پیمان را شکستم بر سر پیمانه ام

با همه بد عهدی ام آن عاشق دیوا نه ام

گر به ظاهر دورم از در گاه تو‌‌‌ای نازنین

باز هم مشتاق روی دلکش جانانه ام

یا ابا صالح المهدی

نجار پیری خود را برای بازنشسته شدن آماده میکرد تا اینکه یک روز او با صاحب کار خود موضوع را درمیان گذاشت. پس از روزهای طولانی و کار کردن و زحمت کشیدن، حالا او به استراحت نیاز داشت و برای پیدا کردن زمان این استراحت میخواست تا او را از کار بازنشسته کنند. صاحب کار او بسیار ناراحت شد و سعی کرد او را منصرف کند، اما نجار بر حرفش و تصمیمی‌که گرفته بود پافشاری کرد. سرانجام صاحب کار درحالی که با تأسف با این درخواست موافقت میکرد، از او خواست تا به عنوان آخرین کار، ساخت خانه‌‌‌ای را به عهده بگیرد.

نجار در حالت رودربایستی، پذیرفت درحالیکه دلش چندان به این کار راضی نبود. پذیرفتن ساخت این خانه برخلاف میل باطنی او صورت گرفته بود. برای همین به سرعت مواد اولیه نامرغوبی تهیه کرد و به سرعت و بی دقتی، به ساختن خانه مشغول شد و به زودی و به خاطر رسیدن به استراحت، کار را تمام کرد. او صاحب کار را از اتمام کار باخبر کرد. صاحب کار برای دریافت کلید این آخرین کار به آنجا آمد. زمان تحویل کلید، صاحب کار آن را به نجار بازگرداند و گفت:

ادامه مطلب :

این خانه هدیه ایست از طرف من به تو به خاطر سالهای همکاری!

نجار، یکه خورد و بسیار شرمنده شد. در واقع اگر او میدانست که خودش قرار است در این خانه ساکن شود، لوازم و مصالح بهتری برای ساخت آن بکار می‌برد و تمام مهارتی که در کار داشت برای ساخت آن بکار می‌برد. یعنی کار را به صورت دیگری پیش میبرد.

این داستان ماست
****************
ما زندگیمان را میسازیم

هر روز میگذرد

گاهی ما کمترین توجهی به آنچه که میسازیم نداریم

پس در اثر یک شوک و اتفاق غیرمترقبه میفهمیم که مجبوریم در همین ساخته‌ها زندگی کنیم. اما اگر چنین تصوری داشته باشیم، تمام سعی خود را برای ایمن کردن شرایط زندگی خود میکنیم

فرصت‌ها از دست می‌روند و گاهی بازسازی آنچه ساخته ایم، دیگر ممکن نیست. شما نجار زندگی خود هستید و روزها، چکشی هستند که بر یک میخ از زندگی شما کوبیده میشود. یک تخته در آن جای میگیرد و یک دیوار برپا میشود.

شورای فرهنگ عمومی‌۱۴ آبان‌ماه را در تقویم سال ۱۳۸۷ به نام "روز فرهنگ عمومی" نامگذاری کرد. روابط عمومی‌دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی‌اعلام کرد در چهارصد و شصت و ششمین جلسه این شورا روز ۱۴ آبان که مصادف با تصویب آئین‌نامه شورای فرهنگ عمومی‌است، به نام روز فرهنگ عمومی‌مصوب گردید.

فرهنگ عمومی‌چیست؟

فرهنگ تعیین کننده چگونگی تفکر و احساس اعضای جامعه است. فرهنگ راهنمای اعمال انسانها و معرف جهان بینی‌های آنها در زندگی است. فرهنگ عمومی‌به معنای فرهنگ غالب و گسترده‌ای است که در میان عموم جامعه رواج و رسوخ دارد و حوزه‌ای از عقاید،‌ ارزشها، جلوه‌های احساسی و هنجارهاست که اجبار اجتماعی غیر رسمی‌از آن حمایت می‌کند و فراتر از گروهها و اقشار خاص در کلیت جامعه مورد قبول است.

ویژگیها و شاخصهای فرهنگ عمومی:
۱. فرهنگ عمومی‌دارای دو جهت «عینی» و «اعتباری» است که می‌‏بایست هر دو را مدنظر داشت. هیچ کس بهتر از مقام معظم رهبری، آیت‌‏الله خامنه‌‏ای، این دو بعد فرهنگ عمومی‌را تبیین نکرده‌‏اند. از نظر ایشان فرهنگ عمومی‌دو بخش دارد: یک بخش آن ظاهری و بارز مثل: شکل لباس و شکل معماری است که تأثیر خاصی بر روی ذهنیات و خلقیات و منش و تربیت افراد دارد و بخش دیگرش مربوط به امور نامحسوس مثل اخلاقیات فردی و اجتماعی مردم، وقت‌شناسی، وجدان کاری، مهمان دوستی و احترام به بزرگترهاست.

۲. فرهنگ عمومی‌حوزه‌‏ای از نظام فرهنگی جامعه است که پشتوانه آن اجبار قانونی و رسمی‌نیست، بلکه تداوم آن در گرو اجبار اجتماعی اعمال شده از سوی آحاد جامعه و تشکلها و سازمانهای غیردولتی (غیررسمی) است. برخلاف حوزه فرهنگ رسمی‌که در نهایت، اجبار فیزیکی از آن حمایت می‌‏کند، حوزه فرهنگ عمومی‌عمدتاً بر پذیرش و اقناع استوار است و عدم پایبندی به آن مجازات، به معنای حقوقی کلمه، را در پی ندارد. به عبارت دیگر مفهوم فرهنگ عمومی‌در تقابل مردم ـ دولت مفهوم پیدا می‌‏کند.

۳. فرهنگ عمومی‌مؤلفه‌هایی از فرهنگ است که تأثیرات آن عام و فراگیر می‌باشد و عامه مردم در کیفیت آن نقش دارند و از شیوه رفتارهای عمومی‌مردم یا عرف و عادات و رسوم و زبان ساخته می‌‏شود و یا تأثیر مشهود می‌پذیرد و عموم جنبه‌‏ها و عرصه‌‏ها و زندگی مردم را تحت تأثیر قرار می‌‏دهد و عموم مردم نسبت به آنها حساسیت و شناخت دارند.

۴. فرهنگ عمومی، سازندگان و عاملان خاص خودش را دارد که بر بخشی از آنها دولت نظارت می‌‏کند. نزدیک شدن به فرهنگ عمومی‌و اصلاح آن از طریق بخشنامه میسر نیست.

۵. فرهنگ عمومی‌مانند کل نظام فرهنگی و فرهنگ، در چهار وجه ظاهر می‌‏شود: درونی، روانی، نمادی، نهادی و آثار. از این رو می‌‏توان رگه‌‏های فرهنگ عمومی‌را در همه این جلوه‌‏ها یافت. فرهنگ عمومی، در کنار فرهنگ رسمی، در همه حوزه‌‏های زندگی اجتماعی، خانواده، حکومت، اقتصاد و آموزش و پرورش و نظایر اینها حضور دارد. از این رو نمی‌توان آن را به حوزه مشخصی محدود ساخت.

مفهوم اصلاح فرهنگ عمومی:
دو مفهوم کلی از کلمه اصلاح به ذهن متبادر می‌شود:
یکی تجدید شکل فرهنگ عمومی‌مدنظر است یعنی سامان جدید و نو به مواد فرهنگ دادن به گونه‌‌‌ای که فرهنگ عمومی‌شکل تازه‌‌‌ای پیدا کند و دیگری منظور از اصلاح، رفع کژیها و انحرافات آن می‌باشد که اینجا دو حالت پیش می‌آید:
الف: بازگشت به اصل و منشأ فرهنگ عمومی‌و پیرایش آن از عناصری که به مرور زمان وارد آن شده است.
ب: ارجاع فرهنگ عمومی‌به غایت و هدف مورد نظر و سعی در رفع موانع دست یابی به هدف.​

ضرورت اصلاح فرهنگ عمومی:
دست کم به سه دلیل اصلاح فرهنگ عمومی‌ضروری است:
نخست آنکه: نسلهای تازه هر ملت باید راه و رسم زندگی را فرا گیرند و این امر از طریق «انتقال» فرهنگ رخ می‌دهد. انتقال فرهنگ جریانی است که طی آن نسل جدید با شیوه زندگی نسل قدیم آشنا می‌شود و چگونگی زندگی کردن به شیوه آنان را می‌آموزد.

دوم آنکه: انتظار پذیرش بی چون و چرای تجربه گذشتگان توسط نسلهای جدید، خارج از طبیعت آدمی‌است و چون و چرا کردن، پدیده‌‌‌ای را با خود دارد که نقد و بررسی یا «ارزیابی» نامیده می‌شود. پس می‌توان گفت: که فرهنگ عمومی‌هر ملتی همواره در معرض ارزیابی نسلهای تازه است و در این جریان نقد و بررسی، کاستی‌ها و راستی‌ها رخ می‌نمایانند.

سوم آنکه: مسائل و نیازهای زندگی، اموری متغیر هستند و پاسخگویی به آنها ضرورت دارد. تلاش برای پاسخ گویی به نیازهای تازه و در عین حال رفع کاستی‌های برملا شده در جریان ارزیابی فرهنگ، به ایجاد شیوه‌های زندگی یا فرهنگ عمومی‌منجر می‌شود. و جریان ایجاد یا توسعه فرهنگ زمانی می‌تواند یک جریان اصلاح گرا یا کمال بخش باشد که شناخت درست و ارزیابی دقیق، بنیادهای آن را تشکیل داده باشند.

اصول اصلاح فرهنگ عمومی:
در اصلاح فرهنگ عمومی‌می‌بایست نکات زیر را در نظر داشت و به کار بست:
۱. تغییر در باورها و دیدگاههای مردم و مسئولان نسبت به اصلاح فرهنگی به این صورت که اصلاح فرهنگ عمومی‌امری پیچیده، تدریجی، کم جلوه و پنهانی و همگانی است.
۲. دخالت دادن مردم برای تغییر.
۳. توجه و اهمیت به قدرت فرهنگ در جریان تحول و تکامل جامعه.
۴. ادراک و احساس ایجاد تغییر در فرهنگ عمومی‌جامعه به شکل سیستماتیک و منظم.
۵. در نظر گرفتن باورهای اصیل مذهبی و ملی مردم جامعه به عنوان پایه‌های بنیادین برای تغییر.

در روز ۱۳ آبان ۱۳۴۳، مأموران رژیم شاه، حضرت امام خمینی(ره) را در قم دستگیر و به دستور آمریکا، به ترکیه تبعید کردند. در روز ۱۳ آبان ۱۳۵۷، دانش آموزان تهرانی در اعتراض به دخالت‌های آمریکا در ایران، راه پیمایی کردند، ولی دژخیمان رژیم شاه، به آنان حمله کرد و آنان را به خاک و خون کشید. در روز ۱۳ آبان ۱۳۵۸، دانشجویان مسلمان پیرو خط امام، لانه‌ی جاسوسی آمریکا را در تهران تسخیر کردند و جاسوسان آمریکایی را به گروگان گرفتند. بدین ترتیب، مبارزه‌ی ضد آمریکایی مردم ایران، ابعاد جدیدتری پیدا کرد. بنابراین، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، این روز را به روز «ملّی مبارزه با استکبار» نام گذاری کردند.

تبعید امام خمینی به ترکیه در ۱۳ آبان ۱۳۴۳
کاپیتولاسیون یا حق قضاوت کنسولی حقی است که به اتباع بیگانه داده می‌شود و آنها را ازشمول قوانین کشور مصون و مستثنی می‌کند؛ درواقع در صورت ارتکاب جرم در خاک کشور، دولت میزبان حق محاکمه آن مجرم را ندارد. کاپیتولاسیون ریشه در استعمار دارد و کشورهای استعمارگر این قانون را به کشورهای ضعیف تحت‌ سلطه تحمیل می‌کردند؛ کاپیتولاسیون درایران طی معاهده ترکمانچای برای اتباع روسیه به رسمیت شناخته شد و پس ازآن برخی کشورهای استعمارگر دیگر، این امتیاز نامشروع را بعلت ضعف حکومت‌های قاجاریه کسب کردند؛ اما، کاپیتولاسیون در سال ۱۳۰۶، تحت فشار افکار عمومی‌و فضای حاکم بر روابط بین‌الملل پس از جنگ اول جهانی لغو گردید.

هنوز بیش از ۳ دهه از الغای کاپیتولاسیون نمی‌گذشت که محمدرضا پهلوی احیاگر مجدد آن شد. کابینه اسدالله علم در سیزدهم مهر سال ۱۳۴۲، به دستور شاه، پیشنهاد آمریکا مبنی ‌بر اعطای مصونیت قضایی به اتباع آمریکایی را به صورت یک لایحه قانونی در هیأت دولت تصویب کرد. چندی بعد این خبر به حضرت امام رسید و ایشان را به خروش و فریاد واداشت به طوری که در۴ آبان ۱۳۴۳ ایشان طی نطقی تاریخی به رسوایی این اقدام ننگین پرداختند.

فرازهایی از سخنرانی ایشان چنین بود: « ... دولت با کمال وقاحت از این امر ننگین طرفداری کرد، ملت ایران را از سگ‌های آمریکایی پست‌تر کردند. اگر چنانچه کسی یک سگ آمریکایی را زیر بگیرد، بازخواست از او می‌کنند؛‌ اگر شاه ایران یک سگ آمریکایی را زیر بگیرد بازخواست می‌کنند و اگر چنانچه یک آشپز آمریکایی شاه ایران را زیر بگیرد، مرجع ایران را زیر بگیرد، بزرگترین مقام ایران را زیر بگیرد، هیچ کس حق تعرض ندارد...». رژیم که در طول دو سالی که امام قیام کرده بودند، نتوانسته بود با هیچ شیوه‌ای، ایشان را آرام کند، تنها یک راه پیش پای خود می‌دید و آن تبعید امام بود. در شب ۱۳ آبان ۱۳۴۳، صدها کماندو به همراه مزدوران ساواک به منزل امام در قم حمله‌ور شدند ایشان را دستگیر و به تهران منتقل کردند و سپس با یک هواپیمای نظامی‌ایشان را به ترکیه تبعید کردند. این سرآغار هجرتی بود که ۱۴ سال بعد پیروزی انقلاب اسلامی‌را به بار آورد.

کشتار بی‌رحمانه دانش‌آموزان در ۱۳ آبان ۱۳۵۷

در جریان مبارزات ملت ایران علیه رژیم طاغوت، صبح روز ۱۳ آبان ۱۳۵۷ تعداد زیادی از دانش‌آموزان برای پیوستن به تظاهرکنندگان با تعطیل کردن مدارس راهی دانشگاه تهران شدند و به جمع دانشجویان پیوستند. با هجوم مأموران شاه به دانشگاه، صدها دانش‌آموز و دانشجو با گلوله‌های آتشین به خاک و خون غلتیدند و به شهادت رسیدند.

تسخیر لانه جاسوسی ـ روز مبارزه با استکبار جهانی ۱۳ آبان ۱۳۵۸
در ابتدای انقلاب و زمان حکومت دولت موقت با هدف وادار کردن آمریکا به استرداد شاه و اموال ملت ایران، دانشجویان تصمیم به اشغال سفارت آمریکا گرفتند. دانشجویان از دانشگاه‌های تهران، پلی‌تکنیک، صنعتی شریف، شهید بهشتی و ... گرد هم آمدند و طی یک راهپیمایی تا سفارت آمریکا از دیوارهای سفارت بالا رفته و علیرغم مقاومت محافظین و آمریکایی‌ها، سفارت را به تصرف کامل درآوردند.

در هنگام تسخیر سفارت، آمریکایی‌ها به سرعت مشغول نابود کردن بسیاری از اسناد دخالت‌ها و تجاوزارت و غارت‌های خود شدند ولی پس از تسخیر سفارت به سرعت از نابودی باقی‌مانده اسناد جلوگیری شد و بعدها اسنادی که از لانه جاسوسی آمریکا به دست آمده بود چاپ شده و در اختیار همگان قرار گرفت. به محض انتشار این خبر، مردم بسیاری با خشم و انزجار مقابل لانه جاسوسی تجمع کرده و از حرکت دانشجویان حمایت کردند.

امام خمینی‌(ره) نیز در پیامی‌این حرکت را انقلاب دوم و بزرگ‌تر از انقلاب اول نامیدند. این حرکت دانشجویان معترض، خشم آمریکایی‌ها را برانگیخت و آنها که ناتوان از درک ملتی استقلال‌طلب و آزادی‌خواه بودند، دست به اقداماتی بر ضد جمهوری اسلامی‌ایران زدند؛ از آن جمله فشار آوردن به مجامع بین‌المللی مانند سازمان ملل، سازمان کنفرانس اسلامی، شورای امنیت و ...، ایجاد جو منفی تبلیغاتی علیه دانشجویان مسلمان و برخی اقدامات دیگر از جمله آنهاست.

​اما پس از بی‌ثمر ماندن، آنها به اقدامات جدی‌تری روی آوردند؛ از جمله قطع کامل روابط سیاسی در ۲۰ مهر ۱۳۵۹، حمله نظامی‌به ایران و تجاوز به خاک کشورمان که به شکست مفتضحانه آنها در صحرای طبس انجامید و نیز محاصره اقتصادی و بلوکه کردن دارای‌ها و اموال ایران و... که هیچ‌کدام تاکنون در عزم ملت ایران برای مقابله با ظلم وبی‌عدالتی جهانی و منشا اصلی آن در جهان یعنی استکبار جهانی و آمریکا خللی وارد نکرده است. و این‌گونه نام روز ۱۳ آبان برای همیشه در تاریخ ایران ماندگار شد.

آثار استکبار
استکبار، صفتی است که در مقام عمل، به مسیری تبدیل می‌شود که مستکبران آن را می‌پیمایند. پذیرش و پیمودن این مفهوم، همراه خود آثار و نتایجی دارد که در رهنمودهای بزرگان جامعه مدنظر بوده است. از دیدگاه امام خمینی رحمه الله می‌توان آثار استکبار را این گونه برشمرد: محرومیت از تمدن، تبعیض و بی عدالتی، وابستگی اقتصادی، ایجاد تفرقه، پایمال شدن حق مظلومان، استعمار فکری و فرهنگی، دگرگون شدن شخصیت فکری ملت‌ها و در یک کلام، به وجود آمدن وابستگی کشور در تمامی‌زمینه‌ها به مستکبران عالم. این نتایجی است که معمولاً از طرف قدرت طلبان و برتری جویان پدیدار می‌شود. این گروه، تهذیب نفس نمی‌کنند و دچار خودخواهی و مقام پرستی هستند. به همین دلیل، از مقام آدمی، به موجودی با اخلاق حیوانی تبدیل می‌شوند.

درس‌های سیزده آبان
سیزدهم آبان به همه‌ی مستضعفان آموخت که می‌توانند چپاول گران را به زباله دان تاریخ بسپارند. سیزده آبان به مسلمانان آموخت که در معبد انسانیت، آزادنه و آگاهانه در برابر والایی‌های ارجمند مکتب توحید، به نماز بایستند، تنها در برابر «اللّه » به کرنش و سجود بنشینند و جز او، همه را طرد کنند. واقعه‌ی سیزده آبان به دل‌های مؤمنان قوت بخشید و غروری مقدس و حماسه آفرین را در آنان زنده کرد. پرتوی تابناک از انوار الهی بر آنان تابانید و درس‌هایی بزرگ از شهادت و رشادت و دلیری به آنان آموخت. در سیزدهم آبان، مردم سرافراز ایران به همه‌ی مستضعفان جهان نشان داد که دیوار ستم، شکستنی است.

سرانجام پس از قرن‌ها، انتظار عالم خلقت به سر آمد و بزرگ هدایتگر انسان‌ها پا به عرصه وجود نهاد. برترین مخلوق خدا ظاهر شد، باران «رحمة للعالمین» باریدن گرفت، چشمه رافت و هدایت فیضان کرد و نور محمدی عالم ملک و ملکوت را منور نمود.

در شهری که شرافتش را از ولادت او دریافت کرد، چشم به جهان گشود: «لا اقسم بهذا البلد، و انت حل بهذا البلد:‌‌‌ای پیامبر چون تو در این شهر هستی به این شهر قسم می‌خورم.» امام علی(ع) در رابطه با مکان تولد پیامبر فرموده اند: «مولده بمکة» مکه این شهر امن خدا، زادگاه آخرین سفیر الهی بر خلایق گردید. شهری که بواسطه دعای ابراهیم محل امان و امن همه موجودات اعم از نبات و حیوان و انسان گردید: «و اذ قال ابراهیم رب اجعل هذا البلد آمنا» تعبیر قرآن در آیات ابتدای سوره بلد نشان می‌دهد که مکه به خاطر اقامت پیامبر در این شهر و تولدشان درآن، شرافت یافته و مورد قسم خداوند واقع گشته است. ولادت رسول اکرم را در عام الفیل معادل سال ۵۷۰ میلادی گفته اند.

روز ولادت ایشان ۱۷ ربیع الاول بود. امام علی (ع) در خطبه‌‌‌ای میلاد پیامبر(ص) را اینگونه توصیف می‌کنند: «کریما میلاده» پیامبری که برای کرامت بخشیدن به انسانها مبعوث شده و غایت بعثت او انحصار در تتمیم مکارم اخلاقی دارد، میلاد او نیز همواره با کرامت و به دور از هر دنائت و پستی بوده است. برنامه انبیاء تکریم انسانهاست. و چون دین اسلام اتم و اکمل ادیان است و پیامبر -اکرم انبیاء- برای تتمیم کرامتها پا به عرصه وجود نهاده است، لذا در عالم وجود، میلادی کریم تر از این میلاد رخ نداده است.چه با میلاد پیامبر(ص) حوادث شگرف و تحولات عجیبی در زمین و آسمان پدید آمد. در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده که ابلیس در آسمان‌های هفتگانه رفت و آمد می‌کرد وقتی عیسی(ع) متولد شد ابلیس از سه آسمان محروم گردید، و در چهار آسمان دیگر آمد و شد داشت و با تولد پیامبر اکرم(ص) از رفت و آمد هفت آسمان محروم و ممنوع گردید و ستارگان آسمان، شیطان را از آسمان می‌راندند. حوادثی نیز در زمین رخ داد. از جمله آنها به لرزه درآمدن ایوان کسری و فرو ریختن چهارده کنگره آن، خاموش شدن آتشکده فارس، خشک شدن دریاچه ساوه، سرنگون شدن بتها و اتفاقات دیگری که در کتب تاریخ اسلام به تفصیل بیان شده است.
آغاز هفته‏‌ی وحدت
دراین هفته، رسالتمدار بزرگ، حضرت محمد بن عبدالله (ص) دیده به جهان گشود تا نعمت خدا، بربندگان تکمیل شود، راه از چاه باز شناخته گردد و مردم در سایه نبوتش، از ضلالت به هدایت، از ظلمت به نور و از تفرقه به وحدت برسند.

این هفته، فرصت مناسبی است تا ضرورت همبستگی و یکدلی جهان اسلام به ویژه در این زمان پُر از فتنه و آشوب، با دقت بیشتری مورد بررسی قرار گیرد.

اگرچه مسلمانان از مذاهب مختلف در برخی آراء و احکام اختلاف نظر دارند، اما دارای اشتراک‎های متعدد چون باور به خدای واحد، کتاب آسمانی، پیامبر و قبلۀ یکسان نیز هستند.

همچنین مسلمانان بر انجام عبادات مهمی‌چون نماز، روزه، حج، زکات و غیره اتفاق نظر دارند.

اینجانب امید جاودانه در آغاز هفتۀ مبارک وحدت که مزین به ولادت پیامبر گرامی‌اسلام (ص) است، این مناسبت فرخنده را به همه مسلمانان جهان تبریک می‎گوئیم

بسمه‌ تعالی

گناه نابخشودنی و جسارت مکرر به ساحت پاک پیامبر مکرم اسلام (ص) توسط رئیس جمهور فرانسه و حامیان آن‌ها به بهانه حمایت از آزادی بیان، بار دیگر انزجارو تنفر میلیارد‌ها مسلمان و نیز تمام آزادگان جهان را برانگیخت و بار دیگر عناد و کینه‌ی شرارت ‌بار دستگاه‌های سیاسی و فرهنگی دنیای غرب را با اسلام و جامعه‌ی مسلمانان آشکار ساخت.

خاک پاشی بر آفتاب، سنت جاهلیت در هرعصری است. در این برهه از زمان که موج اسلام خواهی، جهانی شده است؛ بر مذاق استکبار که مدعیان دروغین آزادی بیان هستند، خوش نمی‌آید؛ از این رو تلاش می‌کنند تا به صورت نیابتی هر از چند گاهی، نور وجود خورشید رسالت ایشان را خاموش و عدم عقلانیت خویش را در برابر اسلام ناب محمدی (ص) به تصویر بکشند.

اما کلام روشنگر قرآن در پاسخ این شرارت‌ها می‌فرماید: آنان می‌خواهند نورخدا را با دهان خود خاموش سازند، ولی خداوند نور خویش را کامل می‌کند، هرچند کافران خوش نداشته باشند.

یُرِیدُونَ‌ لِیُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ‌ بِأَفْوَاهِهِمْ‌ وَ اللَّهُ‌ مُتِمُ‌ نُورِهِ‌ وَ لَوْ کَرِهَ‌ الْکَافِرُونَ‌ (سوره الصف ۸)